De bijzondere plaats van dieren in mijn leven
Dieren hebben altijd een enorme plek in mijn hart gehad. Elke keer wanneer ik een dier in de ogen kijk, gebeurt er iets zachts in mij. Het verwarmt, het opent, het herinnert me aan wie ik ben.
En eerlijk… voor mijn gevoel hebben dieren letterlijk mijn leven gered. 
Toen de liefde voor mensen moeilijk werd
Door alles wat ik in mijn leven heb meegemaakt, ben ik lange tijd de verbinding met mensen kwijtgeraakt. De liefde, de veiligheid, het vertrouwen, het voelde ver weg.
Maar met dieren kon ik wél verbinden.
Met hun harten, waar alleen maar zijn en liefde bestaat.
Met die pure zieltjes in hun ogen.
Door hen bleef ik verbonden met het leven en met liefde, ook al kon ik in woorden nauwelijks uitleggen wat liefde nu eigenlijk was.
De stem voor dieren… was ook de stem voor mezelf
Ik stond er nooit bij stil, maar jarenlang was ik niet alleen een stem voor dieren. Ik was, zonder dat ik het doorhad, ook een stem voor mezelf.
Het besef kwam pas toen mijn collega Lisette Heijboer jaren geleden wees op iets dat ik zelf nog niet kon zien:
Alles wat dieren werd aangedaan en als onrechtvaardig voelde, raakte dezelfde pijnstukken in mij waarin ik vroeger tekort was gekomen.
Zoals:
Dieren werden niet gezien in hun natuurlijke behoeften.
Hun gevoelens deden er niet toe.
Dieren konden hun stem niet laten horen.
Ze werden gebruikt, misbruikt, genegeerd.
En diep vanbinnen kende ik dat gevoel maar al te goed.
Hoe dieren mijn heling begonnen
Jarenlang mijn stem laten horen voor dieren heeft iets in mij geheeld dat ik zelf nog niet kon voelen.
Het gaf mijn onbewuste delen precies wat ze nodig hadden:
Dat ook ik het waard was om van te houden.
Dat mijn gevoelens ertóe deden.
Dat mijn behoeften niet iets waren om weg te duwen.
Mijn rechtvaardigheidsgevoel bleek niet alleen voor dieren te gelden.
Het ging óók over mij.
Liefde die mij behoedde voor de dood
Als mijn liefde en verbinding met dieren niet zo sterk was geweest, had ik mijn hart misschien wel volledig afgesloten. En dan had mijn leven er anders uitgezien… veel donkerder.
Zo’n 25 jaar geleden liep ik rond met zware zelfmoordgedachten.
Wat me tegenhield?
De verantwoordelijkheid die ik voelde voor mijn dieren.
Zij waren de reden dat ik bleef, dat ik volhield, dat ik doorging.
Die liefde heeft me letterlijk op de been gehouden.
Hoe ik het zie: mens en dier zijn gelijkwaardig
Voor mij is het heel simpel:
Mens en dier...we zijn gelijk.
We delen dezelfde aarde.
We kennen allemaal gevoel, emotie, vreugde én pijn.
We hebben allemaal recht op een liefdevolle plek hier.
Niemand staat boven de ander.
Laten we elkaar inspireren, dragen, verwarmen. 
Elkaar optillen naar grotere hoogtes.
Met respect voor ieders welzijn.
Voor mens én dier.
Dank je wel dat je deze blog hebt willen uitlezen.
Liefs, Brigitte
